maandag 9 maart 2015

Samen op het Samen-project

Een verslag vanaf Anbu Illam, een project van Don Bosco in India voor straatkinderen. Er wonen momenteel 45 jongens, sommigen zijn wees, anderen hebben nog wel ouders (vaak nog 1 ouder), maar die zijn te arm om voor ze te zorgen. Zoon Pepijn en neef Roeland hebben hier 6 maanden gewerkt als vrijwilliger, ze zijn uitgezonden door "Samen"; aan het einde van deze periode heb ik ze daar bezocht:

Eindelijk, ik ben in India, ik heb er enorm naar uitgekeken en nu ben ik hier!
Het is genieten; geweldig om Roeland en Pepijn weer te zien, ze maken het heel goed. Daarbij geniet ik van de jongens op het project, die mij (en vooral mijn zonnehoed, horloge, zonnebril en camera) heel interessant vinden. De jongetjes zijn overduidelijk ook dol op onze twee lieve mannen; het zal nog wel even fors slikken worden als we vertrekken komende zaterdag.
Ik zal proberen mijn ervaringen hier vast te leggen en wat foto's te plaatsen, maar tot nu toe (ik ben hier ook al precies 1 hele dag :-)) ben ik aardig druk geweest, al was het alleen al met het verwerken van alle indrukken en het wennen aan de drukkende warmte. 

We gaan nu (woensdag na het ontbijt en het afleveren van de boys op school) eerst boodschapjes doen. Even moed verzamelen, want ik hoorde zojuist dat we dat op de brommer gaan doen. De father verraadde gisteren al dat P en R regelmatig met de brommer op stap gaan; heel goed dat ik dat niet eerder heb geweten! Pepijn vertelde me net dat ze er zelfs verschillende keren op naar het ziekenhuis zijn geweest; Roeland reed, terwijl Pepijn met koorts ziek achterop hing; wat een ellende.
.................
Zo, ik ben terug van het boodschappen doen. Ik heb wel eens gelezen dat het belangrijk is om in de vakantie unieke belevenissen op te doen, die blijven goed hangen en zorgen voor instandhouding van het vakantiegevoel. Nou, ik heb vandaag absoluut een unieke herinnering opgedaan; achterop de brommer bij mijn jongste zoon door het idiote Indiase verkeer richting Gummidipoondi, terwijl je in dit land ook nog geacht wordt links te rijden. Ik heb mezelf wel even voor gek verklaard, maar het is gelukkig goed afgelopen.


We gaan straks de ballonnen die ik heb meegebracht opblazen, daar wordt voor iedere jongen een wens voor later opgezet (wat ze graag willen worden) en daarmee ga ik de jongens na schooltijd fotograferen. De wensen hebben we gisteren al besproken, heel diverse dromen hebben deze kinderen: veel a.s. politieagenten en militairen in deze groep, maar ook veel dokters, naast een enkele "scientist" (een jongen naar mijn hart) en een "hero" (movie star). Ik hoop voor alle jongens dat ze hun dromen kunnen verwerkelijken; dat ze hier op het project zijn is daarbij zeker een stap in de goede richting!

Het maken van de foto's verliep heel lekker, we hoeven nog maar ongeveer 5 jongens te fotograferen. Dat gaan we morgen doen, want het werd nu te donker. Het was enorm leuk om te doen en om te zien hoe trots de jongens waren op "hun" ballon ( al waren er ook die last minute nog een andere toekomstdroom verzonnen). Op de foto gaan, vonden ze super; sommige jongens gingen zich speciaal verkleden en hun haren kammen.
Iedere jongen is 2x gefotografeerd, 1x samen met P en R als aandenken (die foto krijgen ze later in de week in een zelf-geschilderd fotolijstje) en 1x van wat dichterbij. Een kleine selectie:
\




Nog een paar foto's van vandaag:
De boys worden eerst netjes in de rij gezet, voordat er naar school gewandeld wordt.


Er is hier prima werk verricht; de akker die Roeland en Pepijn gesponsord hebben, ligt er goed bij. Roeland inspecteert of de tomaatjes al lekker groeien. 


Ook de gesponsorde kas (van gaas, voor de broodnodige schaduw hier) is af en de eerste kiemplanten zijn al te zien (maar niet op deze foto, die ik genomen heb, omdat ik de palmen zo'n mooi silhouet vond geven door het groene doek). 


De ballonnen zorgen ook voor veel speelplezier. Ze worden hier op bijzondere wijze opgeblazen:


En rondzwieren aan Pepijns armen is ook heel leuk:


Donderdag: 
Na het ontbijt maken we snel de nog ontbrekende foto's (zie foto's van de boys (en de chauffeur)) en daarna zijn Pepijn en ik gereed voor een dagje Chennai, samen met Anthony, de chauffeur. Roeland besluit thuis te blijven, zodat hij de jongens naar school kan brengen en weer ophalen.
Pepijn en ik hebben een enerverend dagje gehad, maar we hebben veel gezien! Allerlei tempels/kerken, die je overigens niet mag fotograferen (de vloer mooi schoongespoten, lees: kletsnat). Mijn witte sokjes zijn nat en super vies als we weer naar buiten komen, want in de tempels moeten de schoenen uit. We zijn op Marina Beach geweest, de luxe en grote Phoenix Mall en het Don Bosco huis in Chennai, waar we de father hebben opgehaald die mee terug reed naar huis. 



Morgen de laatste echte dag hier voor P en R, we gaan er een mooi feestje van maken. 

Vrijdag:
Een druk dagje, want er moet nog veel gebeuren voor het afscheidsfeest vanavond. Na het ontbijt gaan we met de chauffeur richting Gummidipoondi om de gemaakte foto's te laten printen: het is een en al armoede hier in dit dorp, maar een 1-uurs fotoservice waar je je USB stickje met foto's in kunt leveren, is er wel. Daarna gaan we lekker fruit kopen en koekjes bij de bakker. 
Vervolgens nemen we nog een kopje koffie en daarna kunnen we de foto's alweer ophalen. Ze zijn goed gelukt!
Thuis worden alle foto's in de door de jongens beschilderde lijstjes gedaan, het ziet er erg leuk uit:


Roeland en Pepijn hebben voor iedere jongen een tasje gemaakt met cadeautjes: het zelfbeschilderde fotolijstje met foto, wat snoepjes, pennen, een persoonlijke boodschap, anti-muggencreme en ondergoed. 
Met alle voorbereidingen hiervoor is een groot deel van de dag gevuld, daarna regelt Roeland nog even de laatste zaken met de father:


Ook op het project wordt hard gewerkt voor vanavond: de kokkinnen zijn de hele dag al in de weer met het eten. Vandaag kookt Jamawadi niet in de keuken, maar op een houtvuur buiten, de kinderen vinden het ook heel interessant.



De jongens krijgen deze maaltijd aangeboden door Roeland en Pepijn van het sponsorgeld, het wordt heel feestelijk met veel kip, groente, rijst, taart en ijs (voor een keertje mag dat wel). 
De eetzaal is mooi versierd, 3 jongens zitten al een uur van tevoren netjes en trots klaar met feestboeketjes voor de eregasten van vandaag. Het feest kan beginnen wat hen betreft:


Dan begint de voorstelling, de jongens op het project laten hun talenten zien: een voordracht in het Engels, zingen, dansen, muziek maken (de lessen van P en R hebben duidelijk vruchten afgeworpen); allemaal heel schattig/knap/leuk en hartverwarmend om te zien. 
De father laat de jongens vertellen wat ze fijn vonden aan R en P en er gaan heel veel vingers omhoog: dat ze altijd mee gingen naar school, dat ze leuke uitstapjes hebben gemaakt samen, het samen sporten, dat ze veel geleerd hebben over sportiviteit en goed omgaan met elkaar, dat ze goed eten hebben verzorgd, de hulp bij het huiswerk, de muzieklessen, de kas, de akker, de knuffels bij het naar bed gaan, het altijd klaar staan voor ze, etc, etc. Heerlijk om naar te luisteren.
R en P krijgen "mooie" cadeautjes (o.a. een leuk roze Indiaas beeldje en wat dienblaadjes, ben benieuwd of we dat allemaal mee krijgen morgen), ze houden nog een mooie afscheidsspeech en daarna is het tijd voor het eten. 




Onder de palmen staan tafels met het eten klaar (normaal wordt er in de eetzaal gegeten); het is heel gezellig en het is een heerlijke maaltijd. 
De tasjes met cadeautjes worden daarna ook met veel blijdschap in ontvangst genomen: een mooie afsluiting van deze laatste dag op het project!
Morgen pakken we het vliegtuig naar Delhi om daar de rest van de familie-India-gangers te ontmoeten.

Zaterdag:
Vanochtend moeten we ons al om half 8 melden buiten voor het officieel openen van de gesponsorde akker en kas. Pepijn en Roeland mogen lintjes knippen vandaag:






Heel leuk: achterin de kas hangt een foto van Pepijn en Roeland:



Daarna worden er nog enkele palmen en fruitbomen geplant:



Heel veel dank aan alle sponsors; voor de father was dit een droom die uitkwam. Nu kan er zelf groente verbouwd worden en in de kas is schaduw, zodat ook in de hele hete periode eigen groente en kruiderij gekweekt en geplukt kunnen worden. De prijzen van groente schieten in die periode namelijk als een raket omhoog. 
Daarna ontbijten we voor de laatste keer en nemen afscheid van de jongens en de staf. Dat was een sneu moment natuurlijk, maar je weet van tevoren; er komt een moment van gaan en iedereen was daarop voorbereid. Ik denk ook dat de geneugten van 2 vrijwilligers die 6 maanden voor je klaar staan, opwegen tegen de narigheid van het afscheid nemen en iemand weer moeten missen. Het blijft al met al wel een dubbel gevoel.
Uitgezwaaid door alle boys vertrekken we richting vliegveld vmet de father en Anthony, de chauffeur. 

Anbu Illam doet heel mooi werk, de jongens zien er goed gevoed en gezond uit, ze hebben het ook leuk met elkaar en leren heel veel. De situatie in "home away from home" is zoveel beter dan in een leven op straat. Kinderen die op straat leven zijn echt heel schrijnend om te zien, je zou ze allemaal willen helpen!

Nu naar Delhi en wachten op de rest van ons reisclubje, dat vannacht arriveert. (Jan kwam na een prima vlucht om 3.15 uur in de ochtend opgewekt de kamer binnen).
De rondreisje in India samen kan beginnen! Zie India trip